Беларусь ня птушка, не шыпшына, Беларусь – цяжарная жанчына, У якой даўно сівыя дзеці Параскіданы па белым сьвеце, Як лісьцё раскідана бярозы Ветрам, што як Сыс той нецьвярозы Вершы кідае са сцэны ў залу, Бы ў агонь, які гарыць памалу Да пары да часу, бо так трэба, Бо на ўсё глядзіць спакойна неба, У якое рэдка мы глядзім, У якое думкамі ляцім – І вяртаемся назад, сюды, Дзе вясною белыя сады Чыстыя, наіўныя, як дзеці, Што разыдуцца па белым сьвеце, Зразумеўшы раптам, што яны Тут не дачакаюцца вясны... Беларусь ня птушка, не шыпшына, Беларусь – цяжарная жанчына...
|
|